ஏழு மற்றும் ஐந்து வயதில், பிரதீப் நாராயணனும் அவரது சகோதரி காவ்யா ஸ்ரீயும் தங்கள் நோய்வாய்ப்பட்ட தாயைக் கவனிப்பதில் பெரியவர்கள் எதிர்நோக்கும் பிரச்சனையை எதிர்கொள்ள வேண்டியிருந்தது.
அவர்கள் பள்ளி மற்றும் மழலையர் பள்ளியிலிருந்து திரும்பிய பிறகு அவர்களது தாயார் வி தேன்மொழி, மாத்திரைகள் அடங்கிய காக்டெய்ல் எடுத்து, அவரை குளிக்க வைத்து, உடை மாற்றி உணவு வழங்க வேண்டிய நிலை ஏற்பட்டிருக்கிறது.
எனது குழந்தைகள், குறிப்பாக எனது மூத்தவர் எப்போதும் எனக்கு உதவுகிறார்கள். என்னுடன் மருத்துவமனைக்குச் செல்ல என் மகன் (பிரதீப்) பள்ளிக்கூடத்தைத் தவிர்த்துவிடுவார். நான் நடக்கும்போது என் கைகளைப் பிடித்துக்கொள்கிறார். மேலும் என் கால்களை கிராப் காரிலிருந்து வெளியே எடுத்து வைக்கிறார். ஏனென்றால் என்னால் கால்களை தூக்கி வைக்க முடியாது என்று அவர் கண்ணீருடன் சொன்னாள். நான்தான் அவரைக் கவனித்துக் கொள்ள வேண்டும் என்றாலும், அவர் என்னைப் பார்த்துக் கொள்கிறார்…
கடந்த இரண்டு ஆண்டுகளாக, 40 வயதான தேன்மொழி, மூச்சுத் திணறல், நீரிழிவு மற்றும் உடல் பருமன் ஆகியவற்றால் அவதிப்பட்டு, நடமாடுவதில் சிரமத்தை எதிர்கொள்கிறார்.
அவளுக்கு சுவாசிக்க உதவும் தொட்டியில் இருந்து ஆக்ஸிஜன் தொடர்ந்து தேவைப்படுகிறது. அவர் நுரையீரல் தக்கையடைப்பு நோயால் பாதிக்கப்பட்டுள்ளார் என்று நம்பப்படுகிறது. இது நுரையீரலுக்கு செல்லும் இரத்த ஓட்டத்தை பாதிக்கும். ஆனால் புத்ராஜெயா மருத்துவமனையில் அவருக்கு சிகிச்சை அளிக்கும் மருத்துவர்களால் அவரது உடல்நிலை குறித்த விவரங்களை வெளியிட முடியவில்லை.
உணவு சமைப்பதற்கும், துணி துவைப்பதற்கும், பள்ளிக்கு அழைத்துச் செல்வதற்கும் தன் அக்கம்பக்கத்தினரின் பெருந்தன்மையை நம்பிதிருக்கிறார். இதனால்கு ழந்தைகளை பராமரிக்க முடியாமல் தவித்து வருகிறார்.
தேன்மொழியும் அவரது குழந்தைகளும் டெங்கிலில் உள்ள பாமாயில் எஸ்டேட்டில் ஒரு வீட்டில் வசிக்கிறார்கள். வசிக்கும் பகுதியில் இரண்டு மெத்தைகள், ஒரு நாற்காலி மற்றும் சமையலறை. ஆக்சிஜன் டேங்க், மருந்துகள், டேபிள் ஃபேன் போன்ற அத்தியாவசியப் பொருட்களை மட்டும் தன்னுடன் வைத்திருக்கிறார்.
அவள் வழக்கமாக படுக்கையறையின் கரடுமுரடான மற்றும் விரிசல் நிறைந்த சிமென்ட் தரையில் அமர்ந்து, நான்கு சுவர்களுக்கு அப்பால் செல்ல ஆசைப்படுகிறாள். நான் என் அறையில் சிக்கிக்கொண்டதாக உணர்கிறேன் … என்னால் நடக்க முடியும். ஆனால் அது கடினம். நான் விழுந்தால், என்னால் எழுந்திருக்க முடியாது என்று அவள் சொன்னார், அதனால் தேவைப்படும்போது மட்டுமே நகர்கிறேன்.
முன்னாள் துப்புரவுப் பணியாளரான தேன்மொழி, வெளிநாட்டைச் சேர்ந்த தொழிலாளியை 13 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு திருமணம் செய்து கொண்டார். அவர் நோய்வாய்ப்பட்ட பிறகு அவர் தன்னைக் கைவிட்டதாகவும், எந்த உதவியும் அல்லது நிதி உதவியும் வழங்கவில்லை என்றும் அவர் கூறினார்.
தேன்மொழி கடன்கள் மற்றும் நிலுவையில் உள்ள பல பில்களை செலுத்த முடியாமல் தவிக்கிறார். வாழ்க்கைக்காக வேலை செய்ய முடியாமல் தவிக்கிறாள்.
அவரது வீட்டில் மின்சாரம் விரைவில் துண்டிக்கப்படலாம். மேலும் அவர் RM 1,000 செலுத்தவில்லை என்றால், அவளால் ஆக்ஸிஜன் தொட்டியைப் பயன்படுத்த முடியாது.
அதிர்ஷ்டவசமாக, உறவினரான மனீஷா புருஷோத்தமன், 26, தென்மொழியின் வாழ்க்கையில் நம்பிக்கையின் இருப்பாக இருந்து வருகிறார். அடிக்கடி தனது பகுதி நேர வேலையில் இருந்து கிடைக்கும் பணத்தில் நிதி உதவி அளித்தார்.
அவருக்கு ஆதரவாக யாரும் இல்லை. எனவே நான் MCO (இயக்கக் கட்டுப்பாட்டு உத்தரவு) தொடங்கியதிலிருந்து உணவை அனுப்புகிறேன் மற்றும் மளிகை பொருட்களை வாங்கி வருகிறேன். இப்போது வரை நான் அவளுக்கு ஆதரவாக இருக்கிறேன். ஆனால் என்னால் இவ்வளவு உதவி தான் செய்ய முடியும் என்று அவர் எஃப்எம்டியிடம் கூறினார்.
அவர் சமீபத்தில் என்னைத் தொடர்புகொண்டு, அவளும் குழந்தைகளும் இரண்டு வாரங்களாக சாப்பிடவில்லை என்று என்னிடம் கூறினார். எனவே, ஒரு மாதத்திற்கு சில மளிகைப் பொருட்களை வாங்கினேன். அதன் விலை RM300 முதல் RM400 வரை ஆனது. ஆனால் தேன்மொழிக்கு சிறப்பு உணவுத் தேவைகள் தேவைப்படுகின்றன.
தேன்மொழி ஆக்சிஜனைப் பயன்படுத்துவதைக் குறைக்க வேண்டிய கட்டாயத்தில் இருந்ததாக மனீஷா கூறினார் – ஒவ்வொரு தொட்டிக்கும் RM100 செலவாகும். இது அவளது நிலைமையை மோசமாக்கியுள்ளது. அவளது அசையாத தன்மை மற்றும் போக்குவரத்துக்கு செலுத்த பணம் இல்லாத காரணத்தால் மருத்துவமனைக்கு அவள் வருகையும் குறைந்துவிட்டது.
தேன்மொழி சமூக நலத் துறையிலிருந்து RM350 நிதியுதவி பெறுகிறார். ஆனால் அது சொற்ப தொகை. “அவருடைய கட்டணத்தைச் செலுத்துவதற்கும் மளிகைப் பொருட்கள் வாங்குவதற்கும் மகளின் மழலையர் பள்ளிக் கட்டணத்தைச் செலுத்துவதற்கும் அவளது சிகிச்சைக்காகவும் அவளுக்கு நிதி உதவி தேவை என்று மனீஷா கூறினார்.
தேன்மொழி நன்கொடைகளையும், தன் குழந்தைகளுக்கான ஆடைகளையும் வழங்கும் நல்லுளங்களின் உதவியை நாடுகிறார்.
